Κομμάτια για την κηδεία μου, pt. 3

Το θυμηθηκα παλι και υπερπορρωθηκα. Επος. Δειτε και την ταινια, λεει πολυ.

FRINGE: Γάμησε το Θεό τον ίδιο.

Μολις ολοκληρωσα την προβολη του τελευταιου επεισοδιου του 4^ου κυκλου του Fringe. Τι στο πουτσο. Δε γινονται αυτα τα πραγματα.

Αμερικανικη σειρουλα επιστημονικης φαντασιας, με τις συμβασεις της, το love story της, το χιουμορακι της, μερικα φθηνα τρικς εντυπωσιασμου ή συγκινησης και μπολικες υπερβολικα βολικες σεναριακες καταληξεις, μη ρεαλιστικες απο αποψη λογικης συνεχειας. Κι ομως μου τιναξε τον εγκεφαλο στον τοιχο. Ειναι τελικα απο τις σειρες που ενω το στανταρ τους ειναι το «βλεπεται ωραια, καλη φαση», με μερικες διασπαρτες διαφοροποιησεις αναμεσα στο «γαματα περναω» και το «τί μαλακιες βλεπω», κρυβουν βαθια τη δυνατοτητα να κανουν το παραπανω (αυτο που κανουν και ολα τα σταθερα μεγαλα κεφαλαια οπως το Breaking Bad και το House), να σε κανουν να χυσεις με το μυαλο 80 φορες αναζωογονοντας το σωμα και το πνευμα σου ετσι ωστε να μη νοιαζεσαι, εστω και για λιγο, που κερδισε τις εκκλογες ο Σαμαράς, αρα η πλειοψηφια της χωρας πρεπει να μπει με τη βια σε ιδρυμα, ειδαλλως θα ηταν καλυτερα να μαζεψεις λεφτα και να φυγεις απο αυτην τη πουτανα χωρα (ευχομαι να βρουν φρικτο θανατο οσοι τον ψηφισαν, ακομα κι αν ειναι γλυκυτατες γιαγιαδες, bilfs που θα μου καθοντουσαν ή μικρα χνουδωτα γατακια που σε κοιταζουν με τη δεσμευτικη γοητεια του χαριτωμενου. Βασικα θα προτιμουσα να φροντισω εγω να τον βρουν. Ειναι θεμα επιβιωσης εν τελει.).

Ένιγουέι, προκειται για εξαιρετικη φαντασια με υπεροχη υλοποιηση σκηνοθετικη, και κινηματογραφικη. Τρελη ενταση. Άγγιξε βεβαια και την ευαισθητη χορδη μου: Τίποτα δε με πορρωνει περισσοτερο απο τη συνειδηση των απειρων δυνατοτητων του ανθρωπου, ως οντοτητα: Εχω την ακραδαντη βεβαιοτητα οτι υπο συνθηκες ευνοικες, δηλαδη την ανευ ορων (χωρις, ας πουμε, χρηματικους, πολιτικους, δεοντολογικους περιορισμους) αναπτυξη, μπορουμε πραγματι να φτασουμε, καποια στιγμη, σε μια κατασταση οπου θα ειμαστε, ως ειδος, η ισχυροτερη υπαρξη του Σύμπαντος. Τοτε ο θανατος του θανατου μαλλον το λιγοτερο θα ειναι. Η επιστημη μπορει να υπερνικησει τα παντα. Αυτη ειναι το αληθινο «υπερφυσικο». Ας καταστραφουμε στην πορεια, λιγη σημασια εχει μπροστα στο ενδεχομενο ενος τετοιου μεγαλουργηματος. Οπως λεει ο ενας εκ των δυο μεγαλοφυων επιστημονων της σειρας (ο ανηθικος της ιστοριας) Γουίλιαμ Μπελ, αυτο σημαινει το οτι ο Θεός μας εφτιαξε καθ’ ομοιωσιν του. Στην τελικη ειναι μυθος τα φυσικα τελματα.

Στη σειρα φυσικα δεν κερδισε εκεινος που ηθελε να ξεπερασει τον συμβατικο ανθρωπο και μεσω της καταστροφης/ενωσης των δυο συμπάντων να δημιουργησει ενα νεο, καλυτερο, προιον αμιγως ανθρωπινου σχεδιασμου Σύμπαν, αλλα ο φιλευσπλαχνος κυριουλης επιστημων που αδυνατουσε να κατανοησει το αναλωσιμο και εφημερο της καθε πραγματικοτητας, ή τουλαχιστον να το αποδεχτει και να πραξει αναλογως, ωφελιμιστικα αναλογα με τα μονα συμφεροντα που υφιστανται ως κινητρα. Λιγη σημασια εχει αυτο, νοηματικα. Δεν περιμενα κατι διαφορετικο απο μια μέινστριμ παραγωγη, κι ουτε με χαλασε ιδιαιτερα. Αν σκεφτω κιολας οτι, συμφωνα με το μυθο, ο νικητης ειχε διαμορφωσει μια τετοια συμπεριφορα υστερα απο την αφαιρεση τμηματων του εγκεφαλων του, που ζητησε ο ιδιος μολις διαπιστωσε τη δυναμη που κατειχε στα χερια του, δε με ενοχλει καθολου παρα με πορρωνει περισσοτερο.

Δε θελω με ολα αυτα να φανω μισανθρωπος, πρωτον επειδη χρειαζομαι τους ανθρωπους για να επιβιωσω και δευτερον επειδη δεν ειμαι μισανθρωπος: Μια χαρα ειναι η αγαπη και η συνεργασια και η συμπορευση. Αλλωστε πιστευω πως αυτα τα χαρακτηριστικα, αν χρησιμοποιηθουν με τον καταλληλο τροπο, εχουν τις μεγαλυτερες πιθανοτητες να μας οδηγησουν στην τεχνιτη εξελιξη του ειδους στην οποια αναφερομαι και που παραλληλα ονειρευομαι. Αυτο με φερνει και στο λογο για τον οποιο προτιμω να ειμαι καλλιτεχνης, φιλοσοφικα σκεπτομενο ατομο και κοινωνικοπολιτικος ακτιβιστης, απ’ το να τα παρατησω ολα και να ασχοληθω με τη Φυσική, τη Χημεία, κλπ: Χωρις την καταλληλη πολιτικη, με την ευρεια εννοια, κατασταση, παπαρια αληθινη αναπτυξη θα δουμε: Ο καπιταλισμος εχει ως στοχο την οικονομικη ευημερια και οχι την συνεχη προοδο του ανθρωπινου γενους. Κι επισης δε φαινεται να εχω κανενα ιδιαιτερο ταλεντο στις θετικες-μαθηματικες επιστημες.

Οπως και να ‘χει, η 4^η σεζον του Fringe τελειωσε γαματα, και το καλυτερο ολων ειναι οτι εγινε με μεγαλες προσδοκιες για το μελλον, ενω καταφερε παραλληλα να συνδεσει, με το τελος του 22^ου και τελευταιου επεισοδιου, το preview του 5^ου κυκλου, που ηταν το 19^ο επεισοδιο του 4^ου (τοσο μπροστα ειναι). Περιμενω κι αλλα μεγαλα πραγματα κι ευελπιστω οτι οι καπιταλιστες του Αμερικανικού καναλιου θα ριξουν κι αλλα φραγκα στην παραγωγη για να γινει ακομα πιο γαματη οπτικα, γιατι τα υπολοιπα δεν ειναι θεμα χρηματων.

Ζήτω η Επανάσταση και η βεβιασμενη Εξέλιξη της ανθρωποτητας. Και οι γαματες σειρες.

ΥΓ. Το Breaking Bad αρχιζει ξανα στις 15 Ιουλίου. Κι ειναι τοσο καλο που ο εγκεφαλος μου διαγραφει κατα βουληση τη μνημη του, μεχρι να το δω και παλι, οπως κανουν οι εγκεφαλοι με τις τραυματικες εμπειριες: επειδη ειναι πολυ κακες για να τις βιωσει το ατομο τις σβηνει, για να το προστατεψει. Εμενα τις σβηνει γιατι θα πεθαινα απο αγωνια και στερηση μεγαλειου, αν δε ξεχνουσα την υπαρξη της σειρας μετα απο καθε season finale.

Το κύριο μου πρόβλημα αυτή την εποχή

Όταν συνανταω καποιον που δε θα λυπομουν με την ελευση του θανατου του (ετσι τεινω να διαχωριζω τους ανθρωπους τελευταια), θα μου χαρισει την κλασσικη τυπικη ερωτηση αδιαφοριας: «τί κανεις;». Το πιθανοτερο ειναι να ανταποκριθω με ενα παθητικα εκδικητικο και εξισου διαχρονικο «καλά». Ή, κι αυτο αντιπροσωπευει πιο προσφατα παραδειγματα που εχω να παρουσιασω, θα πεταξω το πρωτο καμενο πραγμα που θα μου ερθει στο κεφαλι. Για να τσεκαρω την αντιδραση του. Η οποια θα ‘ναι, στην καλυτερη, το ιδιο ανιαρη με την πρωταρχικη φραση του.

Στην περιπτωση ομως που δεχθω την εν λογω ερωτηση απο ενα ατομο που ανηκει στην κατηγορια της αντιπερας οχθης, το πραγμα αλλαζει σημαντικα, καθως εξ’ ορισμου εμπεριεχεται καποιο νοημα στις λεξεις. «Καλα και σκατα», θα απαντησω μαλλον. Το προβλημα προκυπτει τη στιγμη που θα μου ζητηθουν περαιτερω εξηγησεις. Ειναι τοσα πολλα που δε ξερεις τί να πρωτοπεις. Κι επειδη δε μου αρεσει ν’ αφηνω πραγματα ανολοκληρωτα, σκεφτηκα να τα μαζεψω καλυτερα και να τα αξιολογησω, κι ετσι να φτιαξω μια απαντηση με το πιο σημαντικο, που θα την εχω να τη δειχνω σε οποιον με ρωταει, και με αφηνει ησυχο αυτος και θα με αφηνει ησυχο και ο εαυτος μου, αφου θα ειμαι καλυμμενος και δε θα υπαρχει χωρος αμφισβητησης της εκφραστικης μου επαρκειας.

Το κυριο μου προβλημα αυτη την εποχη ειναι οτι βαριεμαι. Και προκειται για το χειροτερο ειδος βαρεμαρας που μπορω να αναγνωρισω: Τη βαρεμαρα με ιδιεολογικα αιτια. Βιαζομαι, βλεπω το χρονο να περναει και να χαραμιζεται σε ανουσιοτητες, ποσοτικα τα ενδιαφεροντα ειναι συντριπτικα λιγοτερα απο τα βαρετα και καθημερινα. Και δεν εγινα καν μικροαστος ακομα. Ο υπνος μου τρωει τη μιση ζωη, ο κοσμος αργει να ξυπνησει, η ζεστη μου φερνει ναυτια, τα ελπιδοφορα δεν ειναι σταθερα ελπιδοφορα, η μερα δεν ειναι αρκετα μερα και η νυχτα αρκετα νυχτα. 6 ωρες μαθηματος για 5 λεπτα χρησιμης πληροφοριας; 24 ωρες ζωης για 5 λεπτα εξαψης; Εχω κουραστει. Οι απαιτησεις μου εχουν αυξηθει υπερβολικα απο τη φυση, την ανθρωποτητα και τον εαυτο μου. Χρειαζομαι προκλησεις να με εκστασιαζουν, μου φαινεται. Αλλα απ’ την αλλη δε ρισκαρω κιολας, γιατι διατηρω στοχους που δε θελω να ριψοκινδυνευσω για ηλιθιο λογο, εχω εσκεμμενα εμποτισει τον ορθολογισμο στο κεφαλι μου, και δε ξερω κατα ποσο με ωφελησε εν τελει αυτο.

Βαριεμαι την αδρανεια. Ακομα και την φαινομενικη. Χθες προτιμησα να ταλαιπωρηθω περπατωντας 35 λεπτα, πηγαινοντας με τα ποδια στο σπιτι, απο το να καθισω ακινητος περιμενοντας το τραμ ενα πενταλεπτο. Σιχαμενη ακινησια και αναμονη. Τα μαθηματα στη σχολη εχουν γινει τοσο βαρετα που φτανω φαντασιωνομαι τη δολοφονια των συναδελφων μου, απλα επειδη κατι διαφορετικο θα γινοταν. Η θερμοκρασια εκει περα μ’ εφερε στα προθυρα εμετου σημερα, και αναλογιστηκα οτι καλα θα ‘ταν ν’ αρχισω να ξερναω, θα νιωθα κατι εντονο και εξαιρετικο. Η ανεκτικοτητα του σωματος μου εχει ξεκαθαρα μειωθει. Ειναι κι αλλα οργανα και οχι μονο ο εγκεφαλος μου. Παντου αδιεξοδα: αδιεξοδα, πληξη, κακη εκμεταλλευση του γαμημενου χρονου που τελειωνει, που μας καταβροχθιζει το συστημα και οι φυσικοι μας περιορισμοι.

«Ήμαστε σκλάβοι των ονείρων που κατέληξαν

σκουπίδια

καθώς τα γηρατειά φτάνουν στην ώρα τους»

Αποσπασμα απο ποιημα του Μπουκόφσκι που διαβασα σημερα, και μου αρεσε. «Γουρούνια στον ουρανό» λεγεται.

Πώς εφτασα να εχω τετοιες απαιτησεις; Φταινε αρκετα και οι φιλιες μου νομιζω.

Απο τοτε που γνωριστηκα αρκετα καλα με ατομα με τα οποια μπορω πληρως να επικοινωνησω (κατι πρωτοτυπο οχι μονο για ‘μενα αλλα και για την ιδια την ανθρωπινη κοινωνια, ειναι φυσικο να σας φοβιζει εξ’ αρχης η πληρης και ασυμβιβαστη ειλικρινεια, μην κολλατε), σχεδον οτιδηποτε αλλο απο τη δημιουργικη συνυπαρξη ή εστω την ενδιαφερουσα απασχοληση με αυτα μου φαινεται πως δεν αξιζει τον κοπο. Μ’ αυτα εξηγειται και το ποσες εν δυναμει φιλιες εχω εμμεσα απορριψει, τ’ οτι γινομαι λιγοτερο κοινωνικος και το οτι δε γαμαω οσο χρειαζεται ο οργανισμος μου. Ειναι βαρετοι γαμω το Χριστό τους. Και ασχημοι γιατι δεν ειναι πανεμορφοι. Περασα πολυ ενδιαφεροντα για να ξαναπερασω μετρια. Θα προτιμουσα να περασω σκατα.

Κι αλλη ποιηση, κι αλλη σκεψη, κι αλλη πλακα και καφριλα, κι αλλες προσδοκιες.

Αλλα ακομα κι εδω υπαρχει προβλημα. Δεν ειμαστε τοσο ενεργητικοι οσο θα ηθελα, και ντρεπομαι να πιεσω την κατασταση γιατι δε ξερω αν η κατασταση χρειαζεται απλα πιεση ή αν θα γινω φορτικος. Παιζει ντροπη ή η προδοκωμενη ροη ειναι κατι χλιαρο και χαλαρο, σαν μια χλιαρη και χαλαρη φοιτητικη ζωουλα πριν τη συμβιβαστικη αφεση στις κοινωνικες προσταγες των δουλειων και των οικογενειων. Εγω θελω να γαμηθει ο Δίας, γιατι δεν εχω κατι καλυτερο να κανω, ποιοτικα.

Το σιγουρο ειναι οτι βρισκομαι μπροστα σε μια σχεση εξαρτησης. Το καταλαβα εν μερει διαβαζοντας το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» (ενα βιβλιο που ειναι η αντιθετη λεξη της βαρεμαρας, κατανοησα διάφορα απ’ αυτο). Δε μπορω να μενω μονος μου πλεον, παθαινω ιδεοψυχαναγκαστικες κρισεις και παω να τρελαθω. Γιατι ειδα πως ειναι να μην εισαι μονος σου. Στο βιβλίο λεγεται, απο το στομα του Γερμανού φιλοσοφου, πως μια σχεση ειναι υγιης μοναχα οταν μπορουν και οι δυο να αποχωρησουν απο αυτην χωρις σοβαρες συναισθηματικες επιπτωσεις. Το συμπερασμα μου απ’ αυτο ειναι οτι δεν υπαρχουν υγιεις ανθρωπινες σχεσεις. Ελπιζω να μη γινω εκβιαστικα κουραστικος, παροτι το να μην κινητοποιησω, αδικα, το ενοχικο συνδρομο μοιαζει καπως αδυνατο.

Αυτα κρυβει η βαρεμαρα μου λοιπον.

Onesecbeforetheend-Προς μια φιλοσοφία του τέλους της Ιστορίας (ανάλυση)

Η ωρα ειναι 3:58 πμ και αισθανομαι την κιτρινη καραμελιτσα να επιδρα στη χημεια του εγκεφαλου μου πιστοποιωντας την ετοιμοτητα του σωματος μου να αφεθει στην νεκρικη ανεση της κλινης μου. Αλλα στ’ αρχιδια μου. Θα κατσω λιγο ακομα καθως απολαμβανω α) να παιζω και να εμπαιζω τις αντοχες μου β) την ακροαση του Κινησία, κι επισης επειδη ειχα μια ιδεα: Αντι να γραψω μια παρουσιαση για τον εν λογω δισκίο του onesec, πραγμα που μοιαζει καπως δυσκολο σαν εργο (κι εχω να παρω και συνεντευξη απο τον Αντρέα για την ερωτικη απογοητευση, παράτα μας), θα παρουσιασω μια αναλυση για το αγαπημενο μου, στιχουργικα, σολο κομματι του, που θα δημιουργησω αυριο γιατι τωρα ο εγκεφαλος μου βρισκεται σε καταστολη. Καληνυχτα.

Λοιπον: Ο onesecbeforetheend ειναι ενας πολυ ιδιαιτερος καλλιτεχνης απο ολες τις αποψεις και σου γαμαει το κεφαλι για να τον καταλαβεις, και δεν παιζει να τα καταφερνεις παντα, αλλα αν το προσπαθησεις σοβαρα, κι εχοντας ξεπερασει το πρωτο-δευτερο-τριτο σοκ, εισαι κομπλε. Εχει ενα ωραιο μυστηριο η γραφη του, που σχηματιζει μοναδικη ατμοσφαιρα. Σ’ αυτο συμβαλει μια αισθητικη που εχει αντιληφθει στο επακρο την ποικιλομορφια στην πλαση, στο πλαισιο του θεματος των επιρροων, για να διαμορφωθει οπως φαινεται.

Δεν ειμαι σιγουρος για την επιλογη μου, ισως τα ψιλοσκατωσω κιολας στην ερμηνεια του κομματιου, αφου θα προσπαθησω να το κατανοησω χωρις καμια βοηθεια απο τον mynameisvasilis κι απο κανεναν, αλλα δε πειραζει, ειμαι περιεργος να δω τί θα βγει.

Παμε...

Τίτλος: Προς μια φιλοσοφία του Τέλους της ιστορίας...

Το κομματι αρχιζει με εναν τυπά (τον ταδε) που μας εξηγει, υπο τους αποκοσμους ηχους αρπας στοματος, οτι καθε επανασταση της ανθρωποτητας, προερχεται από και βασιζεται σέ μια τεχνικη αλλαγη. Πχ η εποχη του χαλκου ή η Βιομηχανικη επανασταση. Η διαφορα της σημερινης εποχης/τεχνολογικης επαναστασης ειναι οτι, ενω μεχρι τωρα οι τεχνικες που προεκυπταν προσομοιωναν/αντικαθιστουσαν το σωμα, στη νεα εχουμε την προσωμοιωση (/αντικατασταση;) του ανθρωπινου νευρικου συστηματος. Επομενως, προκειται, λεει, για την πρωτη αυλη/πνευματικη επανασταση.

Παραθετω:

Every revolution, be it political, economic, social or aesthetic is in the last analysis a technical revolution. If you look at the big revolutions of which mankind has gone, lets say the neolithic revolution, or the revolution of the bronze age, of the stone age, of the iron age or the industrial revolution; Every revolution is in fact a technical revolution, so is the present one. But there is one difference. So far technics have always simulated the body. For the first time, our new technics simulate the nerve system. So that this is for the first time a really, if you want to say so, a really imaterial, and to use an older term, spiritual revolution.

Πολυ ενδιαφερον. Νομιζω οτι δεν εχει απολυτο δικιο γιατι δε βλεπω πώς οι κοινωνικες επαναστασεις βασιζονται σε κατι τεχνικο. Γουσταρω ομως με τη φαση της νεας εποχης γιατι μου τη δινει το ανθρωπινο σωμα, πρεπει να ξεπεραστει. Αν η εξελικτικη διαδικασια λειτουργουσε με σωστο, δηλαδη επαρκη τροπο, τωρα θα ημασταν αποκλειστικα εγκεφαλικα οντα. Αλλα αυτο το λεω εγω, για να δουμε τί θα πει ο Onesec. Θα το παω στιχο-στιχο και μετα θα αποπειραθω να βγαλω τελικο συμπερασμα.

«Τα μάτια της ήταν το σκίρτημα στην εμφάνιση του νέου.»

Σκιρτώ: αναπηδώ, σαλευω ή ταραζομαι απο εντονη συγκινηση.

Γλαφυρος τροπος για να περιγραψει οτι η αλλαγη που εφερε εκεινη,

εφερε τα πανω κατω, μαλλον με θετικο τροπο. Ποια ομως;

«Εσωτερική μάχη άνιση αθέου και θρησκόληπτου σιαμαίου»

Ας αρχισει το καψιμο. Θα υποθεσω οτι η εσωτερικη μαχη συμβαινει στην προαναφερθεισα.

Αναμεσα σε δυο εαυτους, αρρηκτα συνδεδεμενους μεταξυ τους: Τον αθεο και τον θρησκοληπτο. Απλο ειναι. Δε ξερω γιατι ειναι ανιση η μαχη, αλλα ευελπιστω στην επικρατηση του αθέου και ενα τετοιο προαισθημα εχω.

«Τα λόγια της ήταν σειρήνες που σήμαιναν την επανάσταση»

Ωραια. Αυτο σβηνει απο τη λιστα «Για ποια μπορεί να λέει» την Επανάσταση.

Γιατι ειναι περιττο να πεις πως η Επανάσταση σηματοδοτεί την επανάσταση. Ισως.

Παντως τα λογια της ηταν μαγευτικα, πραγμα που αποδεικνυει οτι η επανασταση επεφερε ενα οχι απλα θετικο αλλα σαγηνευτικο συναισθημα, που μπορει και να ηταν απατηλο.

«Όσοι περίμεναν τη διάσπαση έμειναν απογοητευμένοι από την κατάσταση»

Προφανως αναφερεται στον άθεο και τον θρησκόληπτο εαυτο. Δε χωριστηκαν λεει.

«Οι πιο πολλοί όμως γοητεύτηκαν, και γεύτηκαν τους καρπούς της. Ονειρεύτηκαν τους σκοπούς της και παράλληλα τους καρπούς των χεριών της».

Οι πιο πολλοι ενεδωσαν, λοιπον, στο τραγουδι της σειρήνας μου σημανε την Επανάσταση, και απολαυσαν τα αγαθα που εκεινη προσεφερε. Πιστεψαν σε εκεινη, καθως οι σκοποι τους ταυτιστηκαν με τους σκοπους της, τους σκοπους της επανάστασης. Δε καταλαβαινω γιατι αναφερει ξανα τους καρπους, και προσθετει τα χερια της. Μαλλον μιλαει εκει για τα μελλοντικα αγαθα (Ειτε τα αγαθα δεν υπηρξαν ποτε κι εκεινοι τα φανταστηκαν/ονειρευτηκαν. Μακαρι οχι.).

«Οι υποσχέσεις της γεμάτες διάυγεια, σαν τα δάκρυα στους λυγμούς της».

Η υποσχεσεις που εκανε η τύπισσα για την επανασταση ηταν ξεκαθαρες,

κι επισης εκλαιγε με λυγμους. Dafuq. Υποθεσεις: Το προσωπο αυτο εκλαιγε ειτε γιατι λυποταν εξαιτιας της κακης καταστασης στην οποια βρισκοταν οι ανθρωποι οταν τους εμφανιστηκε, ειτε για να τους ξεγελασει. Αλλα το δευτερο δεν δικαιολογει τη διαυγεια των υποσχεσεων της.

«Η αναγκαιότητα και η τυχαιότητα είναι τα ονόματα των δύο ζαριών της»

Καθετι που συμβαινει ειναι το αποτελεσμα του συνδυασμου της μοιρας ή της θελησης να συμβει και της τυχης. Εκεινη τα ριχνει και το αποτελεσμα επηρεαζει το Σύμπαν. Ειτε εκεινη ειναι το Σύμπαν.

«Το νευρικό της σύστημα συνδεδεμένο με ένα κομβικό δίκτυο υπολογιστών»

Το μυαλο της ειναι συνδεδεμενο με υπολογιστες. Θα ελεγα οτι το προσωπο που ψαχνουμε ειναι απλα ενας ανθρωπος της νεας εποχης, της πνευματικης επαναστασης. Αλλα αυτο δεν δικαιολογει τη σταση της εναντι στους αλλους ανθρωπους, εκτος κι αν προκειται για τον πρωτο ανθρωπο της νεας εποχης.

«Ιαμβικό το κάθε της μέτρο, στο μεταμεσονύκτιο των χιλιοστών»

Δε καταναλαβα Χριστό. Γραφει/μιλαει/σκεφτεται σε ιαμβικό μετρο; Οσο για την αλλη φραση, δε μπορω να πω ουτε μια λεξη που να ‘ναι σχετικη.

«Παρατηρεί απ’ όταν γεννήθηκε»

Μαλιστα. Αυτο ενισχυει την αποψη μου οτι μιλαει για εναν ανθρωπο της μελλοντικης επαναστασης, μαλλον τον πρωτο της, του οποιου ο εγκεφαλος ειναι συνδεδεμενος με υπολογιστες και το μονο που κανει ειναι να παρατηρει και να υπολογιζει. Πολύ άνιμε μου κανει αυτο.

«Το χαμόγελο της κρύβει τη φυσική ειρωνεία του πεπειραμένου»

Πεπειραμένος: Αυτος που εχει μεγαλη πειρα σε εναν τομεα.

Το καταλαβα πιστευω. Εκεινη χαμογελαει, παροτι γνωριζει τα παντα. Χαμογελο σημαινει δραση και συναισθημα, και η γνωση οδηγει στην αδρανεια. Στην κατασταση της δεν θα ‘χε λογο να το κανει, αλλα το χαμογελο της αποδεικνυει πιθανως οτι εχει ακομη ανθρωπινη υποσταση.

«Η συνεχής της ανανέωση σπάει την τυραννία του πεπερασμένου»

Πεπερασμένος: Αυτος που εχει ορια, ο μη απειρος.

Χμ... μαλλον αναγνωριζει οτι η υποσταση της εχει ορια, κι αυτο της φαινεται βασανιστικο, αλλα απαλυνει τον πονο η συνεχης ανανεωση. Μ’ αυτο φαινεται να εννοει την συνεχη εισροη νεων πληροφοριων/γνωσεων/ιδεων/συναισθηματων.

«Τρέχει να κρυφτεί δίνοντας ψευδείς εντυπώσεις αδυναμίας, κι αυτό για να σε κάνει να δεις τις επιπτώσεις της νηνεμίας»

Νηνεμία: Η άπνοια, η ελλειψη ανεμων.

Επιπτώσεις της νηνεμίας=Τα προβληματα που προκυπτουν απο τη σωματικη αδρανεια.

Μαλλον θελει να σε αποτρεψει απο το να γινεις σαν κι αυτη, ή να ξεφυγει απο σενα και τις προσδοκιες σου για ‘κεινη και την επανασταση.

«Δημιουργία και καταστροφή είναι γι’ αυτήν η μόνη τροφή»

Αυτος ο στιχος με ειχε κανει παλιοτερα να σκεφτω οτι αναφερεται στο προσωπο της Φύσης, αλλα αυτο δε συναδει νοηματικα με τα υπολοιπα. Πιθανως η γυναικα της νεας εποχης εχει την ιδια ιδιοτητα, που την απεκτησε μεσω μιας καποιας παντοδυναμιας που της χαρισε η «συνεχής ανανέωση». Εχει την ικανοτητα να δημιουργει και να καταστρεφει στον κοσμο, σαν μια θεοτητα δηλαδη, και ειναι το μονο πραγμα που την τρεφει, επομενως εχει αποβαλλει τη σωματικη αναγκη της ανθρωπινης διατροφης αλλα και καθε ενστικτωδη φυσικη αναγκη οπως η κοινωνικοτητα ή το χεσιμο.

«Θα γεννηθεί όταν θα πεθάνει»

Δε μπορω να καταλαβω. Μηπως θα ολοκληρωθει σαν δημιουργια οταν αποβαλλει πληρως το σωμα της;

«Καθε νεύμα της και κάθε φιλί της, κάθε απόγευμα και κάθε δείλι της είναι το πνεύμα της και η ύλη της»

Χμ... η νεα υπαρξιακη της κατασταση αντικαθιστα τα κλασσικα ανθρωπινα βιωματα;

«Πεθαίνει για να αναστηθεί»

Βλ. «Θα γεννηθει οταν θα πεθάνει».

«Στο στήθος της χτυπάει η καρδιά της αρχαίας αλχημείας, ο λίθος της δε σπάει από τη φορά της τυχαίας επιθυμίας»

Αλχημεία: Απόκρυφη μεσαιωνικη τεχνη σχετικη με την αποσυνθεση, μειξη και ανασυνθεση μεταλων και αλλων ουσιων/Μυστηριωδης ή ανορθοδοξη τεχνικη για την επιτευξη σκοπου.

Η προελευση της (τα οργανα, η δομη της) παραμενει φυσικη και πρωτογονη, ο λιθος της, δηλαδη η μεστη και ισχυρη της συγκροτηση δεν καταστρεφεται απο τις εκδηλωσεις της τυχης.

«Δεν ανασταίνεται για να γίνει σύμβολο»

Αρα δεν ειναι Χριστός, δεν ειναι μεσσιας. Δεν θα αναστηθει για να σωσει/λυτρωσει τους ανθρωπους.

«Κάθε μορφή της είναι και μία θέαση της πραγματικότητας»

Θα ελεγα οτι η αντιληψεις των ανθρωπων γι’ αυτην ειναι καθαρα υποκειμενικες,

αλλα δε μου φαινεται τοσο πιθανη ερμηνεια. Αρα δε ξερω.

«Η ίδια είναι η αποθέωση της υπερβατικότητας»

Ειναι δηλαδη η υψιστη μορφη υπαρξης, γι’ αυτο δεν μπορει να γινει αντιληπτη συναισθηματικα ή εμπειρικα απο τους υπολοιπους.

«Μα παραμένει ασύμβατη με τον άνθρωπο».

Δε δυναται να συμβιωσει με τους ανθρωπους, παροτι ειναι, κατα μια εννοια,

ακομη ανθρωπος;

.....................................................................................................................................................

Η τελικη μου εκτιμηση ειναι πως προκειται για μια τεχνολογικα εξελιγμενη ανθρωπινη μορφη η οποια σηματοδοτει την τελικη επανασταση του ειδους. Τελικη, γιατι το ειδος αυτο θα παψει να υπαρχει μετα την ελευση της, θα δημιουργηθει κατι νεο. Ή επειδη θα το καταστρεψει απλα, κι ετσι θα φτασει στο τελος της η ανθρωπινη ιστορια.

Αυτο ηταν. Ο,τι μπορουσα εκανα. Δεν ειμαι βεβαιος για τιποτα. Ζητω μια βεβαιη διαφωτιση απο το θυτη.

ΥΓ. Πηγα Totem κι ηταν ωραια, παροτι ειναι Κνίτης του κερατα. Κι ηταν κι ενα αξιολατρευτο Bilf στη σκηνη. Τί Μιχάλης και μαλακιες. Πρεπει να προστεθει στη συλλογη μου οπωσδηποτε.

ΥΓ2. Κατεβαστε το Cd του Onesecbeforetheend απο εδω και Κωστέψτε τον κοσμο ελευθερα.