Δεν ειναι οτι εχω πολλους φιλους:
απλα τυχαινει να ειναι σχεδον οι μονοι που κανουν ραπ αξιο αναφορας, εν ετει
2012, σ’ αυτη τη δυσπροσιτη για τη μουσικη και εμετικη για τη διαβιωση χωρα.
Μερικες φορες εχω τη διαθεση να
ακουσω σοβαρα νεο Ελληνικο ραπ. Αυτο συμβαινει οχι μονο λογω
συνδεσης-προιστοριας –με τους TXC ξεκινησα να ακουω συστηματικα– αλλα κι επειδη ειναι
γλυκια η αισθηση του να ξερεις οτι θα καταλαβεις αμεσως ΟΛΟΥΣ τους στιχους ενός
κομματιου, χωρις να το εχεις ξανακουσει, χωρις να εχεις τρελη εξοικειωση με τη
φωνη του ταδε καλλιτεχνη και φυσικα διχως να εχεις τους στιχους μπροστα σου την
ωρα που παιζουν τα τρακς. Προκειται για μια καθολου αμελητεα αισθηση
ελευθεριας. Ψαχνω λοιπον ν’ ακουσω. Εννοειται οτι τα πραγματα ειναι απογοητευτικα
και το σκατο ρεει αφθονο. Μου φαινεται κλισε να σχολιασω κι εγω τη FaC.Πολλοι πρεπει να καταστραφουν. Παμε
παρακατω.
Καμια φορα ειμαι τυχερος. Συνηθως μια
φορα το χρονο κι αντε δυο θα βρω ενα cd ν’ ακουσω του οποιου δε θα ξερω τα
μισα κομματια απο πριν/δε θα τα νιωθω σαν δικα μου λογω στενων τυψαδικων δεσμων
με εκεινους που τα εφτιαξαν. Μεχρι τωρα παιζουν δυο δισκακια που γαμανε και
ανηκουν στην κατηγορια που δε θα μας απασχολησει: Το Ρίμα στο Κύμα του Ανεμιστήρα
και η Κινησία του Onesecbeforetheend (προσεχως και το 8 φετιχ, μολις βρουμε
εταιρια διανομης, γυριστει ολο το σιντι σε ταινια και μας αφησουν οι managers
να ξεκουραστουμε λιγο).
Στην πλευρα εκεινης για την οποια γραφω αυτή την αναρτηση βρισκονται αλλα δυο albums,
κι ελπιζω να γινουν περισσοτερα ως το περας του ετους. Μπορει να μην ειναι
εξισου ποιοτικα, αυθεντικα
ουτε να βρισκω κατι να συνδεθω σοβαρα σε σχεση με αυτα των
φιλων μου ωστοσο
απολαμβανω να τα ακουω.
Στο πρωτο μερος θα με απασχολησει το νέο
EP του Θύτη με
τον ειλικρινεστατο τιτλο «Κομμάτια». Ω ναι.
Τί ηξερα και τί ξερω για το Θύτη:
Τον τυπο αυτον τον θυμαμαι κυριως από
την εξης θρυλικη του ατακα: «Καλημέρα πούστη, Μπουμ Μπουμ στη μούρη σου»
(καποτε την ειχε σχολιασει και ο αειμνηστος Tony_TRP σε ενα κομματι του οποιου το ρεφρεν
αρεσε υπερβολικα στον Javaspa). Προσφατα συνειδητοποιησα οτι υπηρχε
αποθηκευμενος στη μνημη μου και εξαιτιας μερικων πολύ αντρουά γρόθων που
δημοσιοποιησε καποτε σε ενα freestyle battle που συμμετειχε. Όπως και να ‘χει τον
ειχα κατά νου ως μια τρασίλα, έναν αποτυχημενο μαμουχαλο ραπερ που δεν ειχε
τιποτα αξιολογο να δωσει, περα από κανενα ισχυρο σκαμπιλακι σε μαζοχιστικους
ποπους. Εκανα εν μερει λαθος, πραγμα που μολις πριν ενα μηνα περιπου
διαπιστωσα, ακουγοντας τη νεα δουλεια του. Ο Θύτης ειναι, βεβαιως, ενας
κουφιοκεφαλος νταης, αλλα το εχει.
Γιατί ο Θύτης και οχι καποιος άλλος:
Γιατι το εχει. Δε γραφω αυτο το review
όπως θα εγραφαν οι
Κωλότσεπες του Πλιάτσικα, αν εχω καταλαβει καλα το υφος τους: Παρομοιο cd
ειχα να το γουσταρω ετσι
από τη γευση του μενους και μιλαω σοβαρα, όχι για πουθεναδες του τυπου RNS και Bong Da City
(ουτε λογος για το Λόγο
Απειλή) που ακους 5 λεπτα για πλακα κι υστερα αν συνεχισεις νιωθεις να
ζαλιζεσαι. Δε ξερω πως τους εκατσε και
γινανε γνωστοι, ξερω όμως οτι προκειται για ενα από κάθε οπτικη τιποτα. Όλα τα
κομματια ειναι το ιδιο, οι στιχοι ειναι
τοσο αγευστοι που ουτε για την καλτιλα δε γινονται ανεκτοι, ραπαρουν σαν
παιδακια που θελουν μεγαλωνοντας να γινουν ο Neo από το Matrix (κι εγω καποτε ηθελα αλλα δε ραπαρα
τοτε) ή σα να νομιζουν οτι ειναι, εχουν ΣΚΑΤΑ παραγωγες… επιτελους ας ασχοληθει
καποιος σοβαρα με τις παραγωγες στην Ελλάδα, εκτος του Ανδρείκελου (αν θελετε
κατι δοκιμασμενο υφολογικα μαθετε από τι διαολο αποτελειται ακριβως αυτό που
θελετε, εφαρμοστε πιστα και προσπαθειστε να αποκτησετε έναν καποιου ειδους
χαρακτηρα. Ειδαλλως γαμηστε το Δία πειραματιζόμενοι, μα θυμηθειτε να νιωσετε το
δημιουργημα σας). Επιτελους ενας μπουφος με skills δηλαδη.
Τί ηξερα και τί ξερω για τον Empne:
Όχι πολλα. Επεσε στα χερια μου καποτε
ενα cd με τιτλο Sounds from the Basement pt. 1 ή καπως ετσι, με beats
του και κυριως
ξενοφωνους ραπερς στα τραγουδια. Αυτό πριν χρονια. Προσφατα ανακαλυψα ενα blog
με απειρα albums
του, κατεβασα ενα στην
τυχη και μου φανηκε μεγαλη μαλακια. Τωρα ξερω οτι μπορει να κανει μερικες καλες
παραγωγες.
Τα θετικα του «Κομμάτια»:
1.Ευστοχο στοχοποιημενο battle.
Και λεω “στοχοποιημένο” γιατι μου φαινεται κατι πολύ προτιμωτερο
από το να εκραζε απλα τον Αγνωστο Ψ επειδη του ειχε κλεψει πριν χρονια το
ντιλντο στην παιδικη χαρα. Showbiz, μπατσοι, καγκουρες, ραπερς συν τη Κατερίνα
Στικούδη, μη αυθεντικοι πρεζεμπορες και νονοι της νυχτας… αν μη τι άλλο ενδιαφεροντα
θεματα.
2.Ευρηματικη και ανενδοιαστη
αυθαδεια-καφριλα: Μερικες horrorcore φασης ατακες και πολλες pop
colture αναφορες
σε/μεταφορες με σκοτεινα δημιουργηματα: Resident
Evil, Hellraiser, Μαμ-Ρα
(Thundercats), Shinobi, Batman και δε συμμαζευεται. Ειναι και καποιες που δεν τις ξερω/καταλαβα.
Γενικως μεταδιδεται πολύ ανετα ενα ευφανταστο μαυρο χουλιγκανιστικο κλιμα. Από την
άλλη τα κραξιδια σε γνωστες προσωπικοτητες διαφορων κατηγοριων, κατι εξισου
απολαυστικο και πανω απ’ όλα προκλητικο.
3.Ανεση στο λογο, αβιαστη γραφη.
Τουλαχιστον για το ειδος. Μου αρεσε που δεν τον ενοιαξε και πολύ το πώς θα πει τί
θα πει, βγαζει μια φυσικοτητα ο λογος του, κατι που φαινεται κι από το flow
(Εχει μεχρι και σημεια
χωρις ριμες. Κι επισης ωραιες ριμες). Δεν του βγηκε παντα αυτό αλλα περισσοτερο
του βρηκε.
4.Ερμηνεια: σχεδον παντα ανταξια των
ατακων και μερικες φορες καλυτερη. Γαματη χροια, το ψευδισμα κανει ακομα πιο
καφρικη τη φωνη του, αληθοφανεστατο παθος-αγριαδα, μοιαζει να νιωθει αυτά που
λεει και το κανει με ορεξη. Νομιζω πως βελτιωθηκε ιδιαιτερα σε σχεση με το
παρελθον.
5.Τα σπαει ο τροπος που βριζει τον
εαυτο του: Ξερω οτι δεν ειναι καμια πρωτοτυπη τεχνικη αλλα μου αρεσε η
αξιοποιηση της. «Επικίνδυνος μπάσταρδος», «Ακραίος Γαμιόλης». xaxax.
Ξεσηκωτικο.
6.Διαλεχτες παραγωγες: Οκ,
χιλιοφορεμενο στυλ αλλα το πηγε καλα ο empne. Και
εξαιρετικες λουπιτσες εκοψες, βρωμερες και στυλατες, και drums που βαρανε εφτιαξε, με κλασσικα αλλα
εθιστικα patterns. Τα drum samples ειναι πολύ επεξεργασμενα αρα
περισσοτερο ψηφιακα παρα αναλογικα αρα καπως μακρυα από το στυλ της 90λας που
ηθελαν, αλλα εμενα μου δινει την εντυπωση αντισυμβατικοτητας αυτό, παροτι ξερω
οτι δε παιζει να το σκεφτηκαν ετσι. Τα σκρατσιδια ολοκληρωνουν καταλληλα.
Τα αρνητικά:
1.Καποιες επαναληψεις λεξεων που
κουραζουν αν ακουσει κανεις το EP πολλες φορες.
2.Τα κομματια ειναι λιγα, επρεπε να ναι
LP. Ακομη, το
τελευταιο δε μου αρεσεικαι τοσο, που μας το παιζει καλουλης. Αν και αξιζει ακροαση.
3.Το παιζει Ελληναράς του στυλ «θανατος
στη Μέρκελ». Ξενερωτικο αυτο.
«Ξεχνα το Θύτη που ‘ξερες, τερμα οι
καλοσυνες, battle με μαχαιρια πούστη, γαμα τις ρίμες»
Συμπερασματικά: Γαμησε. Το εχω
ακουσει πολλες φορες και θα το ακουσω κι άλλες. Παροτι ελαφρως ηλιθιο (δε
ξεφευγει από τη μαντραχαλίλα ουτε από το σεξισμο και την ομοφοβια των συντροφων
του) ειναι γεματο ενεργεια. Και τη χρειαζομαι. Θα μ’ εψηνε άλλο ενα τετοιο
δισκακι.
ΥΓ. Την επομενη φορα θα γραψω
μυθιστορημα για το Χαρμάνη.
Οσοι νομιζατε πως οταν, στο ξεκινημα στο αυτου blog, ειπα "Θα ποσταρω ενημερωσεις, κομματια μου και κομματια αλλων, γνωμες για βιβλια, ταινιες-σειρες, μουσικη, ποιηση, συνταγες" ελεγα μαλακιες για να μαζεψω περισσοτερα views και να κλεψω fans απ' τον Ευτύχη Μπλέτσα εισαστε πολυ γελασμενοι και θα πρεπει να αναθεωρησετε. Δε βρισκω λογο να μη γινει αυτο φτιαχνοντας ενα απλο και δροσερο γλυκακι για σας και τους φιλους ή το αγορι σας.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΚΕΙΚ ΤΟΥ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΟΣ
(ή αλλιώς κέικ κακάο με κουβερτούρα και παγωτό)
Υλικά:
5 Αυγά
250gr Βούτυρο ή μαργαρίνη
2.5 φλιτζάνια ζάχαρη
1.5 φλιτζάνι γάλα
1 Φαρίνα (αλεύρι που φουσκώνει μόνο του)
2 Βανίλιες
Κακάο
Κουβερτούρα
Παγωτό
Στην πράξη:
Λιώνουμε το βούτυρο και το χτυπάμε μαζι με τη ζάχαρη. Προσθέτουμε το γάλα, τις βανίλιες, το κακάο (οσο θέλει κανεις αλλα μην το γαμήσει) και τα κάνουμε να νιώσουν όπως το Βδέλυγμα οταν εχει ναυτια. Επειτα ριχνουμε ολη τη φαρίνα και τα αυγά, σταδιακά, μιξαροντας τα. Τελος σπαμε ή τριβουμε την κουβερτουρα, την πεταμε μεσα και ανακατευουμε. Για να μην παει ολοκληρη στον πατο βαζουμε λαδοκολα στο ταψι που θα ριξουμε το μιγμα. Αν δε μας πειραζει αυτο, απλα λαδωνουμε ή βουτυρωνουμε το ταψι. Ψηνουμε σε προθερμασμενο φουρνο στους 180 βαθμούς Κελσίου για κανενα 50λεπτο, και τρυπαμε το κεικ με το μαχαιρακι μας για να δουμε αν εχει ψηθει. Το αφηνουμε να κρυωσει λιγο και σερβιρουμε με παγωτο της επιλογης μας. Καλη τυχη.
Αλλο ενα ποιημα καποιου αγαπημενου μου ποιητη. Τον Ιούνιο του 2011 γραφτηκε. Βρισκεται σε μια μεγαλη συλλογη που δεν τη δημοσιευω πληρως γιατι μπορει να σας την πουλησω καποια στιγμη.
Εκει που φοβομουν οτι ειχε ξεφτισει ο Downlink, εβγαλε ενα κομματακι που γαμησε. Τα υπολοιπα προσφατα (κυριως εκεινα του ομωνυμου EP) παραμενουν ψιλομετρια βεβαια, αλλα τί να κανουμε, το καλο dubstep ειναι κατι πραγματικα πολυ δυσκολο. Αρα μπορει να τα 'σπασε εδω επειδη δεν ειναι αμιγως dubstep, ποιος ξερει. Δηλαδη το τραγουδακι αποτελειται απο 3 μερη: Το πρωτο μερος ειναι Drumstep, το δευτερο Dubstep και το τριτο Drum n Bass. Με καυλωσε πολυ ο συνδυασμος και ευχομαι να εβρισκα κι αλλα παρομοια.
ΥΓ. Επισης αλλαξα τιτλο στη στηλη. Ειναι πολυ καλυτερος αυτος.
2 ποιηματα που εγραψα χθες σε κατασταση υποσυνειδητης μεθης. Ξερεις, στη φαση που νιωθεις καπως αρρωστος, προσπαθεις επι ωρες να κοιμηθεις και εχεις φαει ενα ψυχικο σκαλωμα, ζαλιζεσαι, δε μπορεις να ξαπλωσεις κανονικα στο κρεβατι αφου το στηθος σου μοιαζει να εχει ραγισει και για καποιο λογο ξεπηδουν απο εκει μεσα καθε ειδους σκουπιδοσκεψεις βασανιστικες, που δεν ειναι σε καμια ταξη, δεν εχουν καποιο ιδιαιτερο σκοπο υπαρξης, εχουν τρομακτικα καλη ιστορικη συνεπεια πανω σε θεματα τρελων λεπτομεριων βιωματων. Σκεψεις ψυχαναγκαστικες που σου ερχονται απο εκει που δεν το θελεις και δεν αφηνουν το κεφαλι σου να ναρκωθει, κατι απο κατω ή απο μεσα βαθια σου επιτιθεται: υπο κανονικες συνθηκες θα φαινοντουσαν ακινδυνες, αλλα εισαι πολυ ευθραυστος οταν δεν εχεις καταφερει να αναισθητοποιηθεις.
Πριν απο λιγο γευτηκα στο επακρο τους καρπους της υπαρξης ενος πραγματικου αριστουργηματος! Η γλυκια μελωδια της λογικης και της σωφροσυνης φανερωθηκε μπροστα μου, σε ρεγκε μορφη, για να μου δειξει το δρομο. Οσο συγκινημενος νιωθω, αλλο τοσο βιαζομαι να την μοιραστω μαζι σας, οποτε λεω ν΄ αφησω κατα μερους τον προλογο. Ευχαριστω απειρως τον Onesecbeforetheend για τη μεταφραση. Θα γελαω και θα χαιρομαι πολλα χρονια μ΄ αυτο.
ο κόσμος μας έχει πρόβλημα
όποτε έρχεται ο μπούτζου μπάντον
ο πουστης τρέχει
τον ακολουθώ με πιστόλι στον κρόταφο
ακούστε με, κρου μου
αντίο
στου πουστη το κεφάλι
τα ρουντμποιζ
δεν προμοτάρουν πούστηδες
πρέπει να πεθάνουν (οι πούστηδες)
όταν αγκαλιαζουν ο ένας τον άλλον
πάρε το αυτόματο
με το πόδι του ενός στον άλλον
πάρε καλύτερα ούζι
το καημένο το κοριτσι σου απλώνει το πόδι
μα κάποια αγοράκια
προτιμούν το ένα το άλλο
προτιμούν τη μπίζνα του ανοιχτού κώλου
η γυναίκα είναι το μεγαλύτερο δώρο του θεού στη γή
ο μπούτζου την αγαπάει από την κορφή ως τα νύχια
μα κάποιοι άνδρες γυρνούν
ο πίτερ δεν είναι για την τζανέτ
ο πίτερ είναι για τον πόλ
η σουζέτ είναι για την Ανν
από που προέκυψε η κωλοσχισμάδα;
ιδού ο ντίτζει (ντιτζέι για τους τζαμαικάνους είναι και ο εμσι) μπολυτζου μπάντον
να σου πει
αυτό δεν είναι συνδιαλλαγή, δεν είναι συμφωνία
αν ένας άνδρας έρθει προς το μέρος μου πρέπει να του αφαιρεθεί η σάρκα
και να καεί άσχημα σαν παλιό λάστιχο ρόδας αυτοκινήτου
και όλο το κρου της νέας υορκης
δεν προμοτάρουν τον πούστη
χορέψτε και χοροπηδήξτε για αυτό
όλα τα κορίτσια από το μπρούκλιν
δεν προμοτάρουν τον πούστη
χορέψτε και χοροπηδήξτε για αυτό
τα κορίτσια από τον καναδά
δε γουστάρουν τον πούστη
αν είσαι ένα από αυτά
-σόρρυ-
αν δεν είσαι ένα από αυτά
πρέπει να παραμεληθείς
ΥΓ. Βεβαια το θεμα δεν ειναι και τοσο αστειο αν αναλογιστει κανεις οτι προκειται για μια απο τις πιο βιαιες για τους ομοφυλοφιλους χωρες στον κοσμο. Ειναι τοσο γελοιοι που το χαιρομαι αλλα δεν θα τα ελεγα αυτα αν ζουσα στην Τζαμάικα. Οποτε, για να 'μαι καλυμμενος, γαμω ο,τι εχουν ιερο οι καριοληδες που θελουν να με ξεκανουν χωρις λογο.
