Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Αμήχανες στιγμές (και μια προσωπική ιστορία)

Χτυπάει το τηλέφωνο. Χαράματα αλλά δε σκέφτεσαι ποιος να 'ναι γιατί τα 'χει αυτά το επάγγελμα. Απόκρυψη. Ακούς μια χοντρή φωνή να σε απειλεί και να σε βρίζει. Χέζεσαι πάνω σου.

FLASHBACK: Το κανάλι/η εφημερίδα σου ζητά να τους αλαφρώσεις λιγάκι απ' το προφίλ του serial killer. "Δημοκρατία έχουμε μωρέ, να μη λένε κι αυτοί την άποψη τους;". Ρεπορτάζ για τη νέα σειρά από σώβρακα με logo Χ.Α, φιλικές κουβέντες σε παράθυρα (με κάνα μπατσάκι στους κομμουνιστές αλλά οκ κι αυτοί υπερέβαλαν στον εμφύλιο) ερωτήσεις να τους φέρουν τάχα μου σε δύσκολη θέση -άρα με αντίστροφα αποτελέσματα- και συγκρότηση της θεωρίας των άκρων. Νταξ' το άκρο της αριστεράς είναι τόσο καιρό στη Βουλή, τί πάθαμε.

Ανέβηκαν τα ποσοστά, μαχαιρώθηκαν και κάτι ξένοι εκεί πέρα, πήρες τα 400 ευρω*, έχασες τις συλλογικές συμβάσεις, αλλά να χάσεις και τη δουλειά σου;

ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ: Το κανάλι/ η εφημερίδα σου ζητά να τους πάρεις τα σώβρακα με το μαίανδρο καθώς τώρα άλλαξε το παιχνίδι. Τους ανεβοκατεβάζεις εγκληματίες και δολοφόνους, βγάζεις σοκαριστικά ολοκαίνουρια (!) στοιχεία στη φόρα, διασυνδέσεις με μπάτσους (σα να λέμε διασυνδέσεις του χοιρινού με τα λουκάνικα), ιδρώνεις τη φανέλα, επιτυγχάνεις. Αφήνονται προσωρινά ελεύθεροι οι βουλευτές τους, πας να καλύψεις το γεγονός, σε κλωτσάνε και σου ρίχνουν σέξι χαστούκια που μέχρι πρότινος νόμιζες πως είχαν ως διεύθυνση αποστολής μόνο το σπίτι του "άλλου άκρου". Τρέχεις να κρυφτείς, σχολάς, γυρνάς, τη πέφτεις για ύπνο.

ΤΩΡΑ: Τρέμεις, σου πέφτει το ακουστικό απ' τα χέρια. Ακούς το παράθυρο να ανοίγει αλλά δεν ανησυχείς όσο θα 'πρεπε αφού φοβάσαι τόσο που ίσως πεθάνεις χάρη στην ψύξη του αίματος σου πριν αντικρίσεις τον εισβολέα... Είσαι άτυχος. Με μια μικρή κρισούλα πανικού επιβιώνεις και δεν αργείς να δεις τη μούρη μου να μπαίνει από το παράθυρο και να λέει, φορώντας πικρό εμπαικτικό ύφος: "Τα ήθελε ο κώλος σου μαν. Τώρα βγάλ' τα πέρα μόνος σου ή απαρνήσου όλη σου τη πορεία και γίνε αντιφασίστας σερβιτόρος. Συνέχισε παράλληλα να ασκείς το αγαπημένο σου επάγγελμα, συμφιλιώσου όμως με το ότι όταν το κάνεις σωστά δε θα κερδίζεις πάνω από δεκαπέντε ευρώ το μήνα, ποσό ίσα ίσα για να αγοράζεις αντικαταθλιπτικά. Τί να κάνουμε, είναι βλακεία δουλειά.".

*Δημοσιογράφοι δεν είναι μόνο ο ευαγελάτος, ο παπανικολάου και ο πρετεντέρης. Είναι άλλοι τόσοι γραφιάδες και ρεπορτερ που, ναι, παιρνουν σκατά λεφτά, ναι πραγματοποιούν εξουθενωτική εργασία, αυτά όμως δεν αναιρούν σε καμιά περίπτωση το ότι τα έργα τους είναι αν όχι εξίσου εγκληματικά, τρομερά ζημιογόνα.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στο πρώτο εξάμηνο της σχολής της δημοσιογραφίας: Παιδιά δημοσιογράφος είναι αυτός που λέει την αλήθεια. Στο δεύτερο: Παιδιά δημοσιογράφος είναι αυτός που λέει την αλήθεια αλλά δε μπορεί να χάσει και τη δουλεία του. Στο τρίτο: Παιδιά η δουλεία του δημοσιογράφου είναι δύσκολη, γίνεται με κόπο, τα λεφτά είναι λίγα αλλά αν το αγαπάς και τηρείς τη γραμμή του μέσου θα είσαι μια χαρά. Να είστε έτοιμοι να δουλέψετε από την Εστία μέχρι την Αυγή. Οι εποχές είναι δύσκολες και για να έχετε την παραμικρή ελπίδα να βρείτε δουλειά δε μπορείτε να κουβαλάτε ιδεολογικές ή ηθικές απαιτήσεις στο πολιτικό ρεπορτάζ. Άλλωστε είδε κανείς τους αθλητικούς δημοσιογράφους να δουλεύουν μόνο στην εφημερίδα που στηρίζει την ομάδα τους; Θα σας βάλω μια άσκηση. Κώστα εσύ θα γράψεις ένα άρθρο για το Έθνος, Βίκυ εσύ ένα για το Ριζοσπάστη, Χριστίνα εσύ για τη Χρυσή Αυγή, Αντώνη εσύ για το Βήμα. Τέταρτο εξάμηνο: Οι συμφοιτητές μαλώνουν πάνω στο αν είναι καλύτερο να είσαι φασίστας (άρα να στηρίζεις άμεσα τη χρυσή αυγή) ή φιλελεύθερος δημοκράτης (επομένως να το κάνεις έμμεσα). Οι απόψεις τύπου athens voice με τις απόψεις τύπου Ανεξαρτήτων Ελλήνων δημιουργούν ένα δολοφονικό μείγμα. Αυτά εκτός διδακτικής ώρας βέβαια αφού στο μάθημα ήμαστε δημοσιογράφοι.

Να γιατί προτίμησα να αφιερωθώ στη νεοραψωδία.

1 σχόλιο:

Ό,τι δε με σκοτώνει με νευριάζει περισσότερο.